Het stond op de planning voor vorig jaar maar toen gooide corona roet in het eten. Nu, van 29 juli tot en met 4 augustus, konden ze alsnog vertrekken. Twee keer twee broers, in twee grote DAF’s met opleggers, vol met hulpgoederen, naar Roemenië. Herman Bussink, Theo Bussink, Leo Kuiper en Wim Hengeveld hebben zich belangeloos ingezet om mensen in nood te helpen. De heren hebben ervaring en al heel wat kilometers gemaakt in hun carrière als chauffeur. Het was ook niet de eerste keer dat ze voor het goede doel op pad waren. Ze reden voor ‘Stichting Christenhulp Oost-Europa Aalten-Bredevoort’ en ‘Stichting Roemenië Aalten-Salaj’.
Door Waltraud Wensink
Herman: ”Het was wederom een indrukwekkende reis die we mochten maken. We hebben leuke en minder leuke dingen onderweg gezien en meegemaakt. De armoede die je daar ziet, de mensen die door de staat aan hun lot worden overgelaten. Het is onder andere ‘de kerk’ die naar deze mensen om kijkt en we werden daar met open armen ontvangen”. Leo vult aan:” Wij brachten de goederen die van ‘Stichting Christenhulp Oost Europa Aalten-Bredevoort’ en van ‘Stichting Roemenië Aalten-Salaj’ kwamen, naar de dominee en zijn vrouw van Jibou en Chesereu, vier uur rijden van elkaar. Zij dragen er zorg voor dat alle goederen op de juiste plek terecht komen. ” Leo: ”Via via zijn we er een beetje in gerold. Toen we een van de stichtingen benaderden of ze nog spullen uit de opslag wilden hebben die werd opgeheven, werd ons gevraagd of we niet voor hun wilden rijden, omdat ze we wisten Herman en ik dit soort ritten al vaker hadden gemaakt.” Omdat ze graag iets voor een ander over hebben, graag onderweg zijn en de lange afstand niet schuwen, was er eigenlijk geen discussie óf ze zouden gaan maar meer, wanneer ze zouden gaan. En zo werden deze keer ook de broers van Leo en Herman ingeschakeld.
Deze laatste keer extra bijzonder
In totaal hebben Leo en Herman deze rit drie keer gemaakt, deze laatste keer was extra bijzonder met ‘twee keer twee broers’. ”Heel bijzonder”, meent Wim, ”dat maakt niet iedereen mee. Ik denk dat we het wel uniek kunnen noemen. We rijden om beurten en wisselen na een uur of vier zodat we om de beurt rust kunnen nemen. Onze vrouwen blijven thuis, daar was geen plek voor in de wagen maar het is ook mooi om met ons viertjes op pad te kunnen.” Herman: ”Toen we door de stichtingen werden benaderd en zagen hoeveel er mee zou moeten dachten we wel even bij onszelf; ‘goeiedag dan’, hoe krijgen we dat voor elkaar? Leo had alle sponsoren voor vorig jaar benaderd en toen alles niet kon doorgaan vanwege maatregelen rondom corona werd er gelukkig door de sponsoren gezegd ‘wat in het vat zit, verzuurt niet’. Zonder die waardevolle sponsoren hadden we dit allemaal niet kunnen realiseren. Toen ook de trucks en de opleggers beschikbaar werden gesteld kon het feest beginnen en ‘doar ging het hen’. Herman heeft nog weten te regelen dat een aantal tolwegen ‘maut-vrij’ waren en dat scheelt toch ook een aanzienlijk bedrag. Voor hulpgoederen kun je namelijk een soort van ontheffing krijgen op de tolwegen.”
‘We weten dat het goed terecht komt’
Theo: ”We hebben met eigen ogen gezien dat de spullen goed terecht komen en daar doen we het voor. We hadden ziekenhuisbedden, rolstoelen, incontinentiemateriaal, speelgoed, serviesgoed maar ook kleine meubels. Het zijn schrijnende situaties die je daar kunt tegenkomen en dan is het mooi dat we een steentje kunnen bijdragen”. Het was een beste rit van maar liefst 28 uur, verdeeld over twee dagen. Maar alle vier zijn ervaren chauffeurs dus daar hadden ze geen enkel probleem mee. Eenmaal in Roemenië aangekomen werd er van alle kanten geholpen bij het uitladen van de vrachtwagens.
Spannende situaties aan de grens
Het roekeloze rijgedrag in Roemenië vonden de heren wel een dingetje. “Daar leken de mensen niet zo bang voor een ’deukje’ te zijn en ook niet voor een deuk”, lacht Herman. Aan de grens was het spannend. Op de een of andere manier kost het op de terugweg altijd weer een aardige duit, als de papieren worden gecontroleerd maar dat levert dan ook weer mooie verhalen voor later op. En zelfs de regen op de terugweg kreeg de heren niet klein, want ze zaten samen gezellig en gebroederlijk in de oplegger en maakten het zich gemoedelijk met hun magnetronmaaltijden. Theo: ”Het zijn die speciale ladingen, met die speciale tintjes die deze tripjes voor ons erg bijzonder maken. We werden daarginds hartelijk ontvangen en in de watten gelegd. Geen ruzies onderweg, we zaten immers op anderhalve meter van elkaar, dus daar kregen we de kans niet voor.
Bron: Aaltensnieuws.nl
Foto: Frank Vinkenvleugel